پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

جابر قاسمعلی (فیلمنامه‌نویس سینما) معتقد است صنعت در سینمای ایران شکل نگرفته و سینمای نفتی و ممیزی (رانت و سانسور) دو عامل اصلی بحران در سینمای ایران هستند و برای بهبودی وضعیت باید دخالت‌های دولت در سینما به حداقل برسد. آشفتگی اوضاع به حدی رسیده که گرایشات افراطی به سمت ژانر کمدی و فراموشی سایر ژانر‌ها بشکل ملموس در سینمای ایران دیده می‌شود. نگاه ایدئولوژیک موجب شد که سینمای ایران از ساختار صنعتی جدا شود و ما با پدیده سینمای نفتی مواجه شدیم. گرایش تهیه کنندگان و کارگردان‌ها به سمت سایر ژانر‌ها نیز بدلیل ترس از فروش - گیشه و سایه سنگین ممیزی، به حداقل رسیده است. از سینمای وحشت گرفته تا سینمای جنگ، با ممیزی سنگین غیرقاعده‌مند و سلیقه گرا (حافظ میز مدیران) همراه است. هنوز انتظار دارند بعد از ۳۰ سال، برای سینمای جنگ محوریت با سلحشوری باشد و اجازه ورود به مکنونات جنگ داده نمی‌شود. این فشار‌ها، باعث قدرت گرفتن سینمای زیر زمینی و گرایش به ارایه تولیدات بین المللی شده است. اگر دولت پای خود را از نظارت و تولید فیلم بیرون بکشد، می‌توان به تدریج به وجود صنعت در سینما امیدوار بود.

مهدی کوهیان درباره فراینده اعطای مجوز برای ساخت فیلم‌های سینمایی می‌گوید: دولت در جایگاهی نیست که به فردی بگوید می‌توانید کارگردانی و تهیه‌کنندگی کنید یا نه. در حقوق اداری اصلی داریم به‌نام «اصل عدم صلاحیت» که می‌گوید مقام اداری در دولت صلاحیت هیچ کاری را ندارد، مگر اینکه قانون به او اجازه داده باشد. مسئولان باید به این سوال پاسخ دهند که بر مبنای کدام استناد قانونی، این صلاحیت به آنها داده شده که این کار را انجام دهند؟

اين روزها برخي از منتقدان جدي سينماي ايران وقتي به مشکلات سينما اشاره مي‌کنند، در لابه‌لاي حرف‌هاي خود به موضوعاتي مانند تداوم تبعيض و بي‌عدالتي، بي‌کاربودن جمع زيادي از اهالي سينما،‌ رانت‌خواري در بخش‌هاي پول، سرمايه و حتي سوژه، ‌پول‌شويي، انحصار در بخش نمايش، اعمال نظارت‌هاي سليقه‌اي در بخش‌هاي مختلف؛ از پروانه ساخت گرفته تا نمايش و... اشاره مي‌کنند.